عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید            ورود قافـله را از دهـان شهـر شـنـیـد

مـسـافــران عـزیـزش ز راه مـی‌آیـنـد            میان گـریه چو ابـر بـهـار می‌خـنـدیـد

پس از تحـمـل یک انـتظار جـان فرسا            عصای حوصله‌اش روی کوچه می‌لغزید

نشان قـافـله را با نگـاه مـضـطـربـش            میان همهمه ها می‌گـذشت و می‌پرسید

مـیـان زمـزمـه ها بوی مـرگ مـی‌آمد            برای آن چه نـبـاید شـود کـمی ترسیـد

بشیـر! حرف بزن! از حـسین می‌دانی            هزار ماه و ستاره فدای یک خورشید

خبر سریع تر از او ز کوچه‌ها می‌رفت            و بغض شهر در این سوگ بی کران ترکید

گرفت دست به پهلو، شکست، طوفان شد            به روی خاک نشست، ابر شد و خون بارید